Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2011

Το "Αγγέλων Βήμα" υποδέχεται με χαρά και τιμή την τελευταία δουλειά της βραβευμένης θεατρικής συγγραφέως κυρίας Λείας Βιτάλη και ανοίγει με αυτήν την θεατρική περίοδο 2011-2012. Από την Παρασκευή, 7 Οκτωβρίου 2011, και κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή για είκοσι μόνο παραστάσεις.

http://www.polispress.gr/archives/83366

Ο «Ένατος Γάμος» στο Αγγέλων Βήμα


Ο «Ένατος Γάμος» στο Αγγέλων ΒήμαΤο Αγγέλων Βήμα υποδέχεται με χαρά και τιμή την τελευταία δουλειά της βραβευμένης θεατρικής συγγραφέως κυρίας Λείας Βιτάλη και ανοίγει με αυτήν την θεατρική περίοδο 2011-2012.
Έναρξη: Παρασκευή, 7 Οκτωβρίου 2011 (για 20 μόνο παραστάσεις)


Ξέρετε γιατί πτωχεύσαμε;
Γιατί πίσω από αυτό κρύβεται η Κλάρα Τσαχανασιάν!Το σύγχρονο τέρας. Μια γυναίκα 115 ετών που έχει την εξουσία όλου του κόσμου στα χέρια της.
Ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις, εξαγοράζει τράπεζες, διαχειρίζεται τα πετρέλαια, αγοράζει χώρες, δολοφονεί συζύγους και εραστές. Και την ίδια στιγμή ετοιμάζει με τρυφερότητα τον Ένατο Γάμο της με έναν… νεκρό!
Ο «Ένατος Γάμος» αποτελεί μια συνομιλία με το αριστούργημα του Φρήντριχ Ντύρρενματ «Η Επίσκεψη της Γηραιάς Κυρίας».
Η Λεία Βιτάλη παίρνει την ηρωίδα Κλάρα Τσαχανασιάν, από εκεί που την άφησε ο Ντύρρενματ, για να τη φέρει στη σημερινή πραγματικότητα και να συνεχίσει την επικίνδυνη πορεία της δημιουργώντας μια μαύρη φάρσα για τη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα του άκρατου καταναλωτισμού, της κοινωνικής διαφθοράς και της απληστίας. Αλλά συγχρόνως ο «Ένατος Γάμος» είναι και η ιστορία ενός προδομένου έρωτα που ξεκίνησε πριν από 55 χρόνια για να πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις στο σήμερα.
Με το ένα πόδι στον σκληρό ρεαλισμό και με το άλλο στα πιο ρομαντικά όνειρα η ηρωίδα του έργου ανατρέπει τους νόμους της φύσης, ενώ η πραγματικότητα ανατρέπει τα δικά της σχέδια μέχρι το απρόσμενο φινάλε.
Η παράσταση είναι μια παραγωγή της ομάδας «Έρως Θεάτρου».
ΠΑΙΖΕΙ η ηθοποιός Μαίρη Νάνου. Μαζί της ο Κώστας Κλίτσας.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:Σκηνοθεσία: Λεία Βιτάλη
Σκηνικά-κοστούμια με τη φιλική συμβολή της Ελένης Μανωλοπούλου
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Βίντεο: Δέσποινα Μεϊμάρογλου
Καλλιτεχνική διεύθυνση: Νικόλας Αύγουστος Γκέσκερ
Παραγωγή: «Έρως Θεάτρου»
ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ:
Από την Παρασκευή, 7 Οκτωβρίου 2011, και κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή για είκοσι μόνο παραστάσεις.
Παρασκευή: 21.00
Σάββατο: 21.00
Κυριακή: 19.00

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ:
Γενική είσοδος: 15 €
Φοιτητικό: 10 €
ΕΓΡΑΨΑΝ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ«… Πρόκειται για μια γόνιμη συνάντηση της «θερμής» και σημαντικής Ελληνίδας συγγραφέως Λείας Βιτάλη με τον κάπως «ψυχρό» Ελβετό, Φρήντριχ Ντύρρενματ, που μας δίνει ένα εντελώς καινούργιο, πρωτότυπο, ενδιαφέρον έργο πλουτίζοντας έτσι τη νεοελληνική δραματουργία. Η Βιτάλη «βλέπει» στην ηρωίδα του Ντίρενματ Κλαίρη Τσαχανασιάν, ολόκληρη τη δομή του μεταλλαγμένου καπιταλιστικού συστήματος …Βλέπει την προέλευση του «μαύρου χρήματος» που προκάλεσε την υπερσυσσώρευση κεφαλαίου και την κρίση… Αυτή είναι η «Γηραιά κυρία», το σύγχρονο πρώην τέρας, η άλλοτε Ευρώπη που καταλήγει να φοβάται και να τρέμει, φάντασμα του εαυτού της, σαν ένα τρομαγμένο κοριτσάκι την ίδια τη σκιά της. Όπως καθαρότατα την είδε και την περιέγραψε η Λεία Βιτάλη με πολιτικοποιημένη σκέψη στο πιο πάνω έργο της, που συνεχίζει και ολοκληρώνει λειτουργικά την ιστορία του Ντίρενματ … Σε πολύ προσεγμένη, αρμόδια σκηνοθεσία της συγγραφέως, που ξέρει καλά το έργο της και πιάνει σωστά στους «αρμούς» του και με μια πολύ καλή πρωταγωνίστρια. Η ικανή Μαίρη Νάνου ως «Κλαίρη Τσαχανασιάν» δίνει τον σφυγμό και όλες τις αποχρώσεις του «τέρατος», διατηρώντας την ίδια στιγμή το ανθρώπινο «προφίλ» του… Μια παράσταση αξιόλογη, ενός έργου επίκαιρου που πρέπει να προσεχθεί.»
Λέανδρος Πολενάκης, κριτικός
«Σε μεταμοντέρνα επιχείρηση συνέχισης της Επιστροφής της γηραιάς κυρίας του Φρήντριχ Ντύρρενματ εξελίχθηκε η συγγραφή ενός δραστικού γυναικείου μονολόγου από την φερέλπιδα σύγχρονη ελληνίδα θεατρική συγγραφέα Λεία Βιτάλη … Aπόλαυσα μια μαύρη φάρσα, όπου 54 χρόνια μετά η γηραιά κυρία μονολογεί ασύλληπτα για το χρήμα, την εξουσία και την αγάπη. Αυτό το «τέρας» ζητάει με τα χρήματα να εξαγοράσει την ανθρωπότητα ολόκληρη… Βεβαίως η τραγική «καταστροφή» παραφυλάει… Τελικά, η συγγραφέας με σπουδές ψυχολογίας Λεία Βιτάλη βάζει την πληγωμένη αντι-ηρωίδα της να μετατρέπεται σε χιονάτη που το μόνο που θέλει είναι να την αγαπούν … Μια παράσταση που αξίζει να δει κανείς για την πρωτοτυπία και την ενδιαφέρουσα σκηνοθεσία της.»
Κωνσταντινος Μπούρας, θεατρολόγος-κριτικός
Λόγω περιορισμένων θέσεων και για δική σας καλύτερη εξυπηρέτηση, κρατήσεις θέσεων στα τηλέφωνα 210 5242211 & 210 5242213, καθημερινά από τις 11.00 μέχρι τις 14.00 και από τις 18.00 μέχρι τις 22.00. (πηγή: Polis Press)

 

Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011

ΤΖΑΝΝΙΔΑΚΕΙΑ 2011, ''Ο ΚΑΠΕΤΑΝ ΜΙΧΑΛΗΣ'', ΝΙΚΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ, ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ.

13 Αυγούστου 2011, Θέατρο Ερωφίλη, Φορτέτσα, Ρέθυμνο: Μετά την ολοκλήρωση της βράβευσης του καλλιτεχνικού διευθυντή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κρήτης, Μιχάλη Αεράκη από τον όμιλο βρακοφόρων Κρήτης, ακολούθησε η πολύ καλή θεατρική παράσταση της Θεατρικής Σκηνής Ηρακλείου του  Μάνου Μανιά, ''Ο Καπετάν Μιχάλης'' του Νίκου Καζαντζάκη, σε σκηνοθεσία Μάνου Μανιά, με τους: Βαγγέλη Μετοχαράκη, Μανώλη Ζερβάκη, Νίκο Γιαννόπουλο, Ειρήνη Καρυωτάκη, Νίκο Μανιά, Μάνο Μανιά, Δημήτρη Γαρεφαλάκη, Ανδρέα Βατζώλη.

Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2011

CASUS BELLI, ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΤΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΖΩΗ


CASUS BELLI, ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΤΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΖΩΗ.
Η ταινία Casus Belli, σάρωσε τα βραβεία στο φεστιβάλ Δράμας το 2010, κέρδισε το βραβείο καλύτερης μικρού μήκους ταινίας από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου 2011, ταξίδεψε επί ένα ολόκληρο χρόνο σε όλα τα μεγάλα φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους, με αφετηρία το φεστιβάλ Βενετίας και κέρδισε την πρώτη θέση σε δύο από τα διεθνή αυτά φεστιβάλ, στο LISFE 2011 (Ολλανδία), στον Κόλπο, 4ο Festival Gulf και ειδική μνεία από την Signis κριτική επιτροπή στο Μεξικό.

ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΒΡΑΒΕΥΣΕΙΣ ΤΗΣ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΤΑΙΝΙΑΣ, CASUS BELLI ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΖΩΗ.

ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΗΣ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΤΑΙΝΙΑΣ, CASUS BELLI ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΖΩΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΗΘΟΠΟΙΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ, 2010, φωτ.: Βασίλης Σαμαριτάκης (ένας από τους ηθοποιούς της ταινίας), Γιώργος Ζώης (σκηνοθέτης της ταινίας).
Η ταινία Casus Belli, σάρωσε τα βραβεία στο φεστιβάλ Δράμας το 2010, κέρδισε το βραβείο καλύτερης μικρού μήκους ταινίας από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου 2011, ταξίδεψε επί ένα ολόκληρο χρόνο σε όλα τα μεγάλα φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους, με αφετηρία το φεστιβάλ Βενετίας και κέρδισε την πρώτη θέση σε δύο από τα διεθνή αυτά φεστιβάλ, στο LISFE 2011 (Ολλανδία), στον Κόλπο, 4ο Festival Gulf και ειδική μνεία από την Signis κριτική επιτροπή στο Μεξικό.
 
203564_201398859902153_7004860_s

Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2011

ΒΡΑΒΕΥΣΗ ΤΟΥ ΗΘΟΠΟΙΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΑΕΡΑΚΗ (ΒΑΝΔΟΥΛΑΚΗΣ ΣΤΟ ΝΗΣΙ) ΣΤΑ ΤΖΑΝΝΙΔΑΚΕΙΑ 2011

Ο Όμιλος Βρακοφόρων Κρήτης, βράβευσε στις 13 Αυγούστου 2011 στο θέατρο Ερωφίλη στη Φορτέτσα Ρεθύμνου, τον ηθοποιό Μιχάλη Αεράκη (γνωστό στο ευρύ κοινό από το ρόλο του Βανδουλάκη) για την προσφορά του στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κρήτης ως καλλιτεχνικός διευθυντής.Ένας από αυτούς που κλήθηκαν να βραβεύσουν το Μιχάλη Αεράκη,ήταν και ο πολύ γνωστός Κρητικός σκηνοθέτης, Μανούσος Μανουσάκης. Η Σελίδα μας ήταν εκεί διά του εκπροσώπου της Βασίλη Σαμαριτάκη και σας μεταφέρει λίγο στο κλίμα της υπέροχης βραδιάς.Μετά τη βράβευση του ο Μιχάλης Αεράκης δήλωσε μεταξύ άλλων: ''...οφείλω επίσης τιμή στους δασκάλους μου στη Δραματική σχολή που μου έλεγαν τι σημαίνει το να είσαι ηθοποιός. Χρειάζεται υπομονή, επιμονή, πίστη, αφοσίωση και ολοκαύτωμα όταν αγαπάς κάτι...''
Μετά την ολοκλήρωση της βράβευσης ακολούθησε η πολύ καλή θεατρική παράσταση της Θεατρικής Σκηνής Ηρακλείου του  Μάνου Μανιά, ''Ο Καπετάν Μιχάλης'' του Νίκου Καζαντζάκη, σε σκηνοθεσία Μάνου Μανιά, με τους: Βαγγέλη Μετοχαράκη, Μανώλη Ζερβάκη, Νίκο Γιαννόπουλο, Ειρήνη Καρυωτάκη, Νίκο Μανιά, Μάνο Μανιά, Δημήτρη Γαρεφαλάκη, Ανδρέα Βατζώλη.

ΒΡΑΒΕΥΣΗ ΤΟΥ ΗΘΟΠΟΙΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΑΕΡΑΚΗ (ΤΟ ΝΗΣΙ) ΣΤΑ ΤΖΑΝΝΙΔΑΚΕΙΑ 2011


Ο Όμιλος Βρακοφόρων βράβευσε στις 13 Αυγούστου 2011 στο θέατρο Ερωφίλη στη Φορτέτσα Ρεθύμνου, τον ηθοποιό Μιχάλη Αεράκη(γνωστό στο ευρύ κοινό από το ρόλο του Βανδουλάκη) για την προσφορά του στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κρήτης ως καλλιτεχνικός διευθυντής.Ένας από αυτούς που κλήθηκαν να βραβεύσουν το Μιχάλη Αεράκη,ηταν και ο πολύ γνωστός Κρητικός σκηνοθέτης, Μανούσος Μανουσάκης.

ΟΙΔΙΠΟΥΣ ΤΥΡΑΝΝΟΣ & ΟΙΔΙΠΟΥΣ ΕΠΙ ΚΟΛΩΝΩ, ΣΟΦΟΚΛΗ, ΕΠΙΔΑΥΡΟΣ, 2008, ΣΚΗΝ.: ΡΟΥΛΑ ΠΑΤΕΡΑΚΗ,.

ΟΙΔΙΠΟΥΣ ΤΥΡΑΝΝΟΣ & ΟΙΔΙΠΟΥΣ ΕΠΙ ΚΟΛΩΝΩ, ΣΟΦΟΚΛΗ, ΕΠΙΔΑΥΡΟΣ, 2008, ΣΚΗΝ.: ΡΟΥΛΑ ΠΑΤΕΡΑΚΗ

Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2011

Ο ΛΕΥΤΕΡΗΣ-ΤΟ ΚΛΑΜΑ ΒΓΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ

O ΛΕΥΤΕΡΗΣ-ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ, ΔΙΠΛΟΠΕΝΙΕΣ

Μαρίκα Κοτοπούλη [1887-1953]


                                                      Μαρίκα Κοτοπούλη [1887-1953]

«Ανάμεσα στα πρόσωπα που φιγουράρουν στο πάνθεο του αιώνα μας η Μαρίκα έχει μια απ’ τις πρώτες θέσεις και στο θεατρικό πάνθεο βέβαια την πρώτη».
-Βασίλης Ρώτας-

Μεγάλη θεατρίνα, που με την προσωπικότητα, την ακτινοβολία και το ταλέντο της, κυριάρχησε στο πρώτο μισό του αιώνα. Είχε την αξιοθαύμαστη ικανότητα να παίζει όλα τα θεατρικά είδη από επιθεώρηση μέχρι αρχαία τραγωδία.

Οι γονείς της –ηθοποιοί και οι ίδιοι- την παίρνουν στον θίασο τους από μικρό παιδί, όπου περιοδεύει ασταμάτητα στην ελληνόφωνη Ανατολή. Το 1903 κάνει στο Βασιλικό Θέατρο το ντεμπούτο της, στο ρόλο του Πουκ ("Όνειρο Θερινής Νυχτός"). Στο Βασιλικό θέατρο, θα γνωρίσει τις πρώτες μεγάλες επιτυχίες της: Αθηνά στην "Ορέστεια", Ιφιγένεια στο ομώνυμο έργο του Γκαίτε, Βιόλα στη "Δωδέκατη νύχτα", Μαργαρίτα στον "Φάουστ" κ.ά.

Το 1908 σχηματίζει δικό της θίασο και τον διατηρεί μέχρι το θάνατο της, στο θέατρο Κοτοπούλη της Ομόνοιας αρχικά και από το 1936 στο Ρεξ που θα της παραδοθεί λαμπρό και ολοκαίνουριο.

Τον ίδιο χρόνο άλλη μια νεαρή πρωταγωνίστρια, η Κυβέλη, ξεκινάει δικό της θίασο και έτσι αρχίζει και η παροιμιώδης αντιζηλία τους, καλλιτεχνική και εισπρακτική.

Σταθμοί στην καριέρα της στάθηκαν: η "Εκάβη" του Ευριπίδη (1927) σε σκηνοθεσία Φ.Πολίτη, η δημιουργία της Ελεύθερης Σκηνής (άνοιξη 1929-Ιούνιος 30) με τους Σπ. Μελά και Δ. Μυράτ, η καλλιτεχνική περιοδεία της στην Αμερική (Νοέμβριος 1930 –Φεβρουάριος 1931), η αναμέτρηση της πάνω στο σανίδι με την Κυβέλη ("Μαρία Στιούαρτ", "Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα", "Το επάγγελμα της κυρίας Γουώρεν") και το 1937 στο καινούριο θέατρο Κοτοπούλη (Ρεξ) η συνεργασία της με τον Γιαννούλη Σαραντίδη. Στο Ρεξ το κοινό της θα την χειροκροτήσει σε πολλά έργα. Αναμεσά τους και τα: "Όπως σας αρέσει", "Δον Χουάν", "Μακμπέθ", "Το έκτο πάτωμα".

Στη διάρκεια του πολέμου και της κατοχής οι εμφανίσεις της είναι σπανιότατες χωρίς όμως η ίδια να χάνει την ζωντάνια της και το 1951 αθλοθετεί το έπαθλο της καλύτερης ηθοποιού.

Η δημιουργική της σταδιοδρομία θα τελειώσει σε περιοδεία όπως άρχισε, στις 24 Μαρτίου 1953, στη Σύρο.

«...συνδυάζοντας την ιεροπρέπεια του μύστη και του τελετουργού με την επινοητική ασυδοσία και το πηγαίο χιούμορ του λαϊκού μίμου, στάθηκε υποδειγματική και άφταστη σ’ όλα τα είδη της δραματικής τέχνης. Ήταν σαν άνθρωπος και σαν καλλιτέχνης από τα σπάνια εκείνα ζωικά κύτταρα, από τις προνομιούχες εκείνες φύσεις που ανατρέπουν συνήθως τη νομοτέλεια της φυσιολογικής εξέλιξης, επειδή το εσωτερικό τους απόθεμα ξεπερνά τις ανάγκες και τη δεκτική αντοχή του χώρου που καταλαμβάνουν και της ιστορικής στιγμής που ζουν». -Λέων Κουκούλας-
 

Μάνος Κατράκης (1909 – 1984)

                                                  Μάνος Κατράκης (1909 – 1984)

Ο Μάνος Κατράκης, κορυφαίος πρωταγωνιστής και θιασάρχης, γεννήθηκε στις 14 Αυγούστου του 1909 στο Καστέλι Κισσάμου των Χανίων Κρήτης. Ήταν το μικρότερο από τα πέντε παιδιά του εμπόρου Χαράλαμπου Κατράκη και της Ειρήνης.

Το 1919 η οικογένειά του μετακόμισε στην Αθήνα, όπου ο Μάνος, που από μικρός είχε δείξει το υποκριτικό ταλέντο του, εμφανίστηκε για πρώτη φορά σε θεατρική σκηνή. Έκανε το ντεμπούτο του σε ηλικία μόλις 18 ετών, με το θίασο «Οι νέοι» στο έργο «Για την αγάπη της». Το μπρίο και η δυναμικότητά του ενθουσίασαν τον σκηνοθέτη Κώστα Λελούδα κι έτσι ένα χρόνο αργότερα, το 1928, έπαιξε στην πρώτη βουβή ταινία «Το λάβαρο του '21».

Την ίδια περίοδο εντάχθηκε στο «Θίασο της Ελευθέρας Σκηνής» της Μαρίκας Κοτοπούλη, του Σπύρου Μελά και του Μήτσου Μυράτ, παίζοντας σε έργα όπως «Η λύρα του γερο-Νικόλα», «Οι άθλιοι» και «Στέλλα Βιολάντη». Το 1930 συνεργάστηκε με το «Λαϊκό Θέατρο» του Β. Ρώτα και το 1932 προσλήφθηκε στο νεοϊδρυόμενο Εθνικό Θέατρο, όπου ερμήνευσε μεταξύ άλλων τον Κορυφαίο στον «Αγαμέμνονα» και τον Κρητικό στη «Βαβυλωνία».

Το 1934 συνεργάστηκε με τον Β. Αργυρόπουλο και το 1935 ξανά με τη Μ. Κοτοπούλη, για να επιστρέψει, την ίδια χρονιά στο Εθνικό Θέατρο. Το 1943 ανέλαβε Πρόεδρος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών και από τη θέση αυτή συνέβαλε τα μέγιστα στην ίδρυση του Κρατικού Θεάτρου Θεσσαλονίκης όπου και έπαιξε μέχρι το 1946, οπότε επέστρεψε στο Εθνικό. Εκδιώχθηκε, όμως, ένα χρόνο αργότερα, λόγω των αριστερών πεποιθήσεών του. Αρνούμενος να υπογράψει «δήλωση μετανοίας», εξορίστηκε στην Ικαρία, στη Μακρόνησο και τον Αϊ-Στράτη.

Επέστρεψε στην Αθήνα το 1952, διοργανώνοντας «ποιητικές απογευματινές» στο θέατρο Μουσούρη. Ξανανέβηκε στη σκηνή με το θίασο της Κατερίνας Ανδρεάδη, λίγο αργότερα με τον θίασο του Αδαμάντιου Λεμού και αμέσως μετά με τον «Θυμελικό Θίασο» του Λίνου Καρζή («Προμηθεύς Δεσμώτης»). Στη συνέχεια και μέχρι το 1955 εμφανίστηκε με την Κυβέλη και αμέσως μετά συγκρότησε δικό του θίασο με την Ασπασία Παπαθανασίου («Ευγενία Γκραντέ», Βαθιές είναι οι ρίζες Το κορίτσι με το κορδελάκι, κ.ά).

Το 1955 ίδρυσε το «Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο» και εγκαταστάθηκε στον υπαίθριο χώρο του Πεδίου του Άρεως, τον οποίο εγκαινίασε με τον «Αγαπητικό της Βοσκοπούλας». Σ' αυτό το θέατρο, με μεγάλη συμμετοχή κοινού και καλλιτεχνική επιτυχία, συνέχισε ως το 1967, υποστηρίζοντας συστηματικά το ελληνικό έργο («Ο μονοσάνδαλος», «Το κορίτσι με το κορδελάκι», «Η Αντιγόνη της Κατοχής», «Ο Πατούχας» και διασκευές από έργα του Καζαντζάκη όπως «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» και «Ο Καπετάν Μιχάλης»). Σποραδικά ανέβασε και κλασικό ρεπερτόριο («Ιούλιος Καίσαρ», «Φουέντε Οβεχούνα»). Τους χειμώνες, το ΕΛΘ φιλοξενείτο σε διάφορα θέατρα ή περιόδευε στην επαρχία, την Κύπρο και την Κωνσταντινούπολη.

Καθώς το 1968 του έγινε έξωση από το Πεδίο του Άρεως, ο Κατράκης συνέχισε την πρωταγωνιστική του πορεία, πότε με το θίασό του, πότε με άλλους πρωταγωνιστές. Το 1972 επέστρεψε στο Εθνικό Θέατρο και πρωταγωνίστησε στον «Οθέλλο» και τον «Δον Κιχώτη», και στην Επίδαυρο στον «Οιδίποδα τύραννο» (1973) και στον «Προμηθέα Δεσμώτη» (1974).

Αργότερα, συνεργάστηκε με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, το ΚΘΒΕ, για να επανιδρύσει το 1977 το ΕΛΘ, ανεβάζοντας έργα Αρμπούζοφ (Φθινοπωρινή ιστορία με την Έλλη Λαμπέτη), Γκόρκι (Οι Τελευταίοι), Μπρεχτ (Συντροφιά με τον Μπρεχτ, με τη Μελίνα Μερκούρη), Λέοναρντ (Ντα), Μασάρι (Ταμπού) και τη «Λειτουργία κάτω από την Ακρόπολη» του Ν. Βρεττάκου. Η τελευταία του εμφάνιση έγινε το 1984 στο Ηρώδειο, με το μουσικό έργο του Θόδωρου Αντωνίου «Προμήθεια».

Συνεργάστηκε με πολύ σημαντικούς καλλιτέχνες (Δ. Ροντήρη, Π. Κατσέλη, Τ. Μουζενίδη, Μ. Βολανάκη, Σπ. Ευαγγελάτο, Μ. Θεοδωράκη, Σπ. Βασιλείου, Α. Κατσέλη, Τ. Καρούσο, Ελ. Χατζηαργύρη, Αν. Βαλάκου) και συμμετείχε σε εκατοντάδες εκδηλώσεις, όπου με την ανεπανάληπτη φωνή του δικαίωνε το νεοελληνικό ποιητικό λόγο. Οι αναγνώσεις του σε κείμενα νεοελληνικής λογοτεχνίας παρέμειναν κλασικές.

Ο Κατράκης έπαιξε και σε πολλές ταινίες στον κινηματογράφο. Αξιόλογες είναι οι ερμηνείες του στο «Μαρίνο Κοντάρα» του Γιώργου Τζαβέλα (1948), στη «Συνοικία το όνειρο» του Αλέκου Αλεξανδράκη (1961) στην «Ηλέκτρα» του Μιχάλη Κακογιάννη (1962), στο «Ένας Ντελικανής» του Μανόλη Σκουλούδη (1963).
Βραβεύτηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ του Σαν Φρανσίσκο, για την ερμηνεία του στον ρόλο του Κρέοντα στην «Αντιγόνη» του Γ. Τζαβέλλα, και στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για τη συμμετοχή του στο «Συνοικία το όνειρο».

Λίγο μετά την ολοκλήρωση των γυρισμάτων της τελευταίας ταινίας «Ταξίδι στα Κύθηρα», με σκηνοθέτη το Θόδωρο Αγγελόπουλο, άφησε την τελευταία του πνοή, στις 2 Σεπτεμβρίου του 1984, χτυπημένος από καρκίνο των πνευμόνων.

ΒΑΣΩ ΜΑΝΩΛΙΔΟΥ (1912- 2004)

                                                        Βάσω Μανωλίδου (1912-2004)
Η Βάσω Μανωλίδου του Παναγιώτου (Αθήνα, 1912 - 11 Αυγούστου 2004) ήταν Ελληνίδα ηθοποιός.
Γεννήθηκε στην Αθήνα τον Αύγουστο του 1912 (ή 1917). Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και στο Ελληνικό Ωδείο. Το 1932 εμφανίστηκε για πρώτη φορά με το Εθνικό Θέατρο στον «Έμπορο της Βενετίας» του Σαίξπηρ και συνέχισε στο ίδιο θέατρο (1932-1943), (1950-1951) και από το (1955 μέχρι το 1980). Το 1939 υποδύθηκε το ρόλο της Οφηλίας στην παράσταση του Άμλετ του Σαίξπηρ στην Αγγλία και στη συνέχεια επέστρεψε με ελληνικούς θιάσους στην Ελλάδα.
Ερμήνευσε τους βασικότερους ρόλους σε πλείστα θεατρικά έργα όπως κατά σειρά: "Θυσία του Αβραάμ", "Φυντανάκι", "Βασιλιάς Λήρ", "Ταπεινοί και καταφρονεμένοι", "Φάουστ", "Γλάρος", "Ρωμαίος και Ιουλιέτα", "Πειρασμός", "Άμλετ", "Καίσαρ και Κλεοπάτρα", "Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα" κ.ά.
Συνεργάσθηκε επίσης ως συνθιασάρχης με τους Παππά, Δενδραμή, Βεάκη, Μαίρη Αρώνη και Δημήτρη Χορν. Επίσης στα θέατρα «Κοτοπούλη» και «Μουσούρη». Με τη Βάσω Μανωλίδου συνεργάστηκαν επίσης πολλοί σκηνοθέτες όπως ο Aλέξης Σολωμός, ο Tάκης Mουζενίδης, ο Μιχάλης Κακογιάννης, ο Αλέξης Μινωτής. Στον κινηματογράφο έπαιξε στις ταινίες: Eξω φτώχεια του Δημ. Γαζιάδη (1932) και Tο σταυροδρόμι του πεπρωμένου του Tζ. Mπερνούτσιο (1954).
Πραγματοποίησε καλλιτεχνικές περιοδείες στην Κωνσταντινούπολη, την Αίγυπτο και την Κύπρο. Ήταν ξαδέρφη της Mαίρης Aρώνη. Της απονεμήθηκε ο Xρυσός Σταυρός Eποποιίας και ο Tαξιάρχης του Tάγματος του Φοίνικος.
Η Βάσω Μανωλίδου μιλούσε επίσης γαλλικά και αγγλικά και ήταν μόνιμος κάτοικος Παλαιού Φαλήρου. Πέθανε πλήρης ημερών στις 11 Αυγούστου του 2004 και κηδεύτηκε στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών. Η Βάσω Μανωλίδου θεωρούταν η τελευταία από τους μεγάλους του ελληνικού θεάτρου.
(πηγή: Βικιπαίδεια)

ΑΙΜΙΛΙΟΣ ΒΕΑΚΗΣ (1884-1951)

ΑΙΜΙΛΙΟΣ ΒΕΑΚΗΣ (1884-1951)

Ο Αιμίλιος Βεάκης (Πειραιάς, 13 Δεκεμβρίου 1884 – Αθήνα, 29 Ιουνίου 1951) υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους έλληνες ηθοποιούς. Διακρίθηκε στους Βαλκανικούς πολέμους, έλαβε μέρος στην Αντίσταση κατά την Κατοχή ως μέλος του ΕΑΜ αλλά αργότερα δέχτηκε διώξεις λόγω των αριστερών του πεποιθήσεων.

Βιογραφικά Στοιχεία: Εγγονός του λόγιου και θεατρικού συγγραφέα Ιωάννη Βεάκη αλλά ορφανός και από τους δυο γονείς, πέρασε τα παιδικά του χρόνια μαζί με άτεκνους συγγενείς. Παρά τις ενστάσεις των κηδεμόνων του γράφτηκε σε ηλικία 16 ετών (1900) στη «Βασιλική Δραματική Σχολή». Μετά την απότομη διακοπή της δραματικής σχολής του Βασιλικού Θεάτρου εισήχθηκε στη Σχολή Καλών Τεχνών όπου και σπούδασε ζωγραφική. Το 1901 όμως, διέκοψε τις σπουδές του και άρχισε την καριέρα του ως ηθοποιός στο Βόλο με το θίασο της Ε. Νίκα. Από τότε θα περιοδεύσει στις επαρχίες όπου υπάρχει ελληνικό στοιχείο μέχρι την επιστράτευσή του στους Βαλκανικούς πολέμους (1912-1913) κατά την οποία και θα προαχθεί σε λοχία λόγω «ανδραγαθίας».

Επιστρέφοντας από το μέτωπο, ο Βεάκης συνεργάστηκε με τους μεγαλύτερους θιάσους της εποχής (Λεπενιώτη, Καλογερίκου, Κοτοπούλη, Κυβέλη, Οικονόμου) και διακρίθηκε σε όλα τα θεατρικά είδη. Αναδείχθηκε εξαίρετος "καρατερίστας" και διέπρεψε στις κλασικές τραγωδίες και δράματα. Σταθμός στην καριέρα του θεωρήθηκε η ερμηνεία του Οιδίποδα στην ομώνυμη τραγωδία (Οιδίπους τύραννος) σε σκηνοθεσία του Φώτου Πολίτη με την «Εταιρεία Ελληνικού
Θεάτρου». Από το 1932 μεσουράνησε στο επανασυσταθέν Βασιλικό Θέατρο ως Εθνικό Θέατρο. Διετέλεσε και ο ίδιος θιασάρχης του, καθώς επίσης και καθηγητής υποκριτικής στην επαγγελματική σχολή του Εθνικού θεάτρου.

Κατά τη διάρκεια της κατοχής συνεργάστηκε με την κυρία Κατερίνα και συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση από τις τάξεις του ΕΑΜ. Μετά τα Δεκεμβριανά, ακολούθησε το ΕΑΜ μαζί με άλλους ηθοποιούς στην υποχώρηση προς τα βουνά όπου και συνέχισαν να δίνουν θεατρικές παραστάσεις. Για αυτήν την πολιτική του τοποθέτηση ο Βεάκης μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας αντιμετώπισε διώξεις που κλόνισαν την υγεία του και έκαμψαν την ιδιοσυγκρασία του. Συνταξιοδοτήθηκε το 1947 και έκανε κάποιες σποραδικές εμφανίσεις μέχρι τις αποχαιρετιστήριες παραστάσεις του στο Εθνικό θέατρο τον Απρίλιο και το Μάιο του 1951. Πέθανε ξεχασμένος και πένης και κηδεύτηκε στο Α΄ Νεκροταφείο.

[Επεξεργασία] Οι τιμές μετά θάνατονΜετά το θάνατό του αναγνωρίστηκε μερικώς η τεράστια προσφορά του στο ελληνικό θέατρο με ορισμένες τιμητικές κινήσεις. Το σύγχρονο θερινό θέατρο -τύπου αρχαίου θεάτρου- "Σκυλίτσειο" στη Καστέλα, στον Πειραιά, που είχε αναγείρει ο δήμαρχος Αριστείδης Σκυλίτσης το 1969, μετονομάσθηκε το 1976 σε "Βεάκειο". Επίσης προτομή του Αιμίλιου Βεάκη αναγέρθηκε στη δεξιά πλευρά της πρόσοψης του Δημοτικού Θεάτρου του Πειραιά ενώ το θεατρικό μουσείο απονέμει σε άνδρες ηθοποιούς από το 1994 και ανά διετία το Έπαθλο «Αιμίλιος Βεάκης» για την ερμηνεία α΄ ανδρικού ρόλου καθώς και το τιμητικό Έπαθλο Βεάκη για τη συνολική προσφορά τους στο θέατρο.

Κινηματογραφικές ερμηνείες:
Μαρία Πενταγιώτισσα (1926)
Έρως και κύματα (1927)
Το λιμάνι των δακρύων (1929)
Αστέρω (1929) .... κυρ-Μίλτος
Η φωνή της καρδιάς (1943)
Πρόσωπα λησμονημένα (1946)
Αρραβωνιάσματα (1949)
Οι απάχηδες των Αθηνών (1950) .... Ανδρέας Βερέμης
Συγγραφικό έργο: Δημοσίευσε ποιητικές συλλογές, θεατρικά έργα, αφηγήματα καθώς και μυθιστορήματα όπως

«Πολεμικαί εντυπώσεις», (αφήγημα) 1914
«Τραγούδια της αγάπης και της ταβέρνας», (ποιήματα - συλλογή) 1926
«Δερβενοχώρια», (ποιήματα) 1945
Ταπεινοί και καταφρονεμένοι» (θεατρικό έργο από το μυθιστόρημα τού Ντοστογιέφσκι) Εθνικό Θέατρο,1934
«Ρηνούλα», (θεατρικό έργο - δράμα)
«Συμπληγάδες», (θεατρικό έργο)
«Οι θεατρίνοι», (Μυθιστόρημα) και
«Επτά εκατομμύρια εισόδημα» (θεατρικό έργο - Κωμωδία).

ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ ΚΑΛΛΕΡΓΗΣ (1914-2011)

ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ ΚΑΛΛΕΡΓΗΣ (1914-2011)

Ο Λυκούργος Καλλέργης του Σταύρου είναι Έλληνας ηθοποιός, σκηνοθέτης και βουλευτής. Γεννήθηκε στο Χουμέρι Μυλοπόταμου Ρεθύμνου Κρήτης τον Μάρτιο του 1914. Μετοίκησε στην Αθήνα σε ηλικία 10 ετών. Έκανε σπουδές θεάτρου και πρωτοεμφανίστηκε στη Λαϊκή Σκηνή του Καρόλου Κουν το 1934 στο έργο Ε...ρωφίλη του Χορτάτση.
Υπήρξε ιδρυτικό μέλος και επί 10 χρόνια πρωταγωνιστής του Θεάτρου Τέχνης. Επίσης πρωταγωνιστικό στέλεχος σε διάφορους θιάσους του ελεύθερου θεάτρου της Αθήνας καθώς επίσης και επί 18 χρόνια πρωταγωνιστής του Εθνικού Θεάτρου του οποίου και διατέλεσε καθηγητής της Δραματικής Σχολής.
Ο Λ.Κ. εργάσθηκε ακόμη και ως σκηνοθέτης τόσο στο θέατρο όσο και στη τηλεόραση αλλά και ως πρωταγωνιστής στο κινηματογράφο και στη τηλεόραση. Έχει ερμηνεύσει σημαντικούς ρόλους τόσο του ελληνικού όσο και του διεθνούς δραματολογίου όπως Σαίξπηρ, Άντον Τσέχωφ, Ίψεν, Μαξίμ Γκόρκι, Πιραντέλο, Νικολάι Γκόγκολ κ.ά. Έχει επίσης κάνει αρκετές μεταφράσεις έργων των προηγουμένων καθώς και του Πρίσλεϊ.
Μετά τη μεταπολίτευση ασχολήθηκε με την πολιτική και το 1977 και εξελέγη Βουλευτής του ΚΚΕ στη Α΄ Περιφέρεια Αθηνών.
Είναι μέλος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών που για μια 10ετία υπήρξε γενικός γραμματέας και για λίγο διάστημα Πρόεδρος. Επίσης υπήρξε Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Θεάματος – Ακροάματος καθώς και Αντιπρόεδρος του Ταμείου Συντάξεως ηθοποιών. Στο διεθνή χώρο είχε λάβει μέρος στα Συνέδρια για την Ειρήνη στη Φραγκφούρτη (1976) και τη Σόφια (1977). Στις 14 Μαΐου 2007 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτωρ του τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ο Λυκούργος Καλλέργης είχε παντρευτεί την ηθοποιό Μαρία Φωκά, ομιλεί αγγλικά και είναι μόνιμος κάτοικος Αθήνας.
Φιλμογραφία
Αλεξανδρος και Αϊσε (2001)
Ο άγνωστος εκείνης της νύχτας (1972) [Καίσαρης]
Ενα Κορίτσι που τα Θέλει Ολα (1972) [Νέστορας]
Στη Θύελλα της Μεγάλης Αγάπης (1972)
Επιχείρησις Κραιπε ο Τάφος του Γ`Ράιχ (1972)
Σεξ 13 Μποφώρ (1971) [Νικόλας]
Μια γυναίκα, μια αγάπη, μια ζωή! (1971) [Καλφαράς]
Η Μεσόγειος φλέγεται (1970) [Δελής]
Δεν Υπάρχουν Λιποτάκτες (1970)
Η Αγνωστη της Νύχτας (1970) [Φερώνης]
Μια γυναίκα στην αντίσταση (1970) [(συνταγματάρχης) Κωλέττης]

Βασίλης Διαμαντόπουλος

Βασίλης Διαμαντόπουλος
[1920-1999]

«Δεν ήξερα
σε τι περιπέτεια μπαίνω
όταν ξεκίνησα να γίνω ηθοποιός»
(Βασίλης Διαμαντόπουλος)
Βιογραφικά Στοιχεία
Ο Βασίλης Διαμαντόπουλος γεννήθηκε το 1920 στον Πειραιά και σπούδασε στις δραματικές σχολές του Εθνικού Θεάτρου και του Θεάτρου Τέχνης.

Στο Θέατρο Τέχνης έκανε και την πρώτη του εμφάνιση το 1942 παίζοντας μαζί με το δάσκαλό του, Κάρολο Κουν, στην ιστορική «Αγριόπαπια» του Ιψεν, με την οποία το «Θέατρο Τέχνης» έκανε την πρώτη του εμφάνιση στο θέατρο «Αλίκης» (νυν «Μουσούρη»).

Ηδη από την πρώτη του εκείνη εμφάνιση κοντά στον Κουν μέχρι και το ’49, που παρέμεινε στο Θέατρο Τέχνης, ερμήνευσε περισσότερους από 30 ρόλους που τον καθιέρωσαν ως πρωταγωνιστή του ελληνικού θεάτρου. Ανάμεσα στα έργα που ερμήνευσε εκείνη την εποχή και τα «Ετσι είναι, αν έτσι νομίζετε» του Πιραντέλο, «Ρόσμερσχολμ» και «Βρικόλακες» του Ιψεν, «Για ένα κομμάτι γης» του Κόλντγουελ, «Βυσσινόκηπος» του Τσέχοφ, «Εμείς και ο χρόνος» και «Ο ανακριτής έρχεται» του Πρίσλεϊ, «Ήταν όλοι τους παιδιά μου» και «Ο θάνατος του εμποράκου» του Άρθουρ Μίλερ, «Ματωμένος γάμος» του Λόρκα, «Πόθοι κάτω από τις λεύκες» του Ο’ Νιλ, «Το φιόρο του Λεβάντε» του Ξενόπουλου, «Λεωφορείο ο πόθος» του Ουίλιαμς, «Άννα Λουκάστα» του Τζόρνταν και άλλα.

Στη συνέχεια συνεργάστηκε με τον θίασο της Κατερίνας στη «Νίνα» του Ρουσέν και το 1950 προσελήφθη στο Εθνικό Θέατρο. Εκεί έπαιξε σε παραστάσεις σταθμούς: «Ερρίκος Δ΄» του Πιραντέλο, «Άνθρωποι και ποντίκια» του Στάινμπεκ, «Τρεις αδελφές» και «Βυσσινόκηπος» του Τσέχωφ, «Αγία Ιωάννα» του Μπέρναρντ Σο, τα περισσότερα σε σκηνοθεσία Κουν.

Το 1953-1954 συγκροτεί προσωπικό θίασο και ανεβάζει το «Εκατομμυριούχοι της Νάπολης» του Ντε Φιλίπο πάλι με σκηνοθέτη τον Κουν και το «Ο άνθρωπος, το κτήνος και η αρετή» του Πιραντέλο.
Το καλοκαίρι του ’54 συνεργάζεται με τον θίασο του Νίκου Χατζίσκου και είναι ο πάτερ Λαυρέντιος στο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», που ανεβαίνει στο θέατρο «Εθνικού Κήπου». Το ’54-’55 κάνει μια έκτακτη εμφάνιση στο νέο «Θέατρο Τέχνης», που έχει ξεκινήσει την πορεία του στο υπόγειο του «Ορφέα», με τα μονόπρακτα του Τσέχωφ «Αρκούδα», «Οι βλαβερές συνέπειες του καπνού» και του Πιραντέλο «Ο άνθρωπος με το λουλούδι στο στόμα».

Επανέρχεται στο Εθνικό Θέατρο: «Χειμωνιάτικο παραμύθι» του Σαίξπηρ, «Εκκλησιάζουσες» του Αριστοφάνη, «Η ηδονή της τιμιότητας» του Πιραντέλο, «Η άμαξα» του Μεριμέ, «Βασιλιάς Ληρ» του Σαίξπηρ, Ιάγος στον «Οθέλο» του Σαίξπηρ.

Το 1958 μια σημαντική στιγμή στην καριέρα του: ο Βασίλης Διαμαντόπουλος ιδρύει το «Νέο Θέατρο», που εγκαινιάζει το σημερινό θέατρο «Αλάμπρα» και λειτουργεί έως το 1966 με πρωταγωνίστρια την τότε σύντροφό του Μαρία Αλκαίου. Ανεβάζει: «Παραμύθι χωρίς όνομα» του Καμπανέλλη, «Τα δέντρα πεθαίνουν όρθια» του Κασόνα ­ μια παράσταση που αφήνει εποχή και γίνεται θρύλος ­ «Το φιόρο του Λεβάντε» του Ξενόπουλου, «Γαλιλαίος» του Μπρεχτ, «Σαββάτο, Κυριακή, Δευτέρα» του Ντε Φιλίπο, «Πέντε στρέμματα παράδεισος» των Σταύρου - Φραγκιά, «Το νησί της Αφροδίτης» του Πάρνη, «Αθάνατη πολυαγαπημένη» του Ρούσσου (όπου ερμήνευσε τον Μπετόβεν, άλλον ένα ρόλο του που πολυσυζητήθηκε), «Η τύχη της Μαρούλας» του Κορομηλά και άλλα. Για την προσφορά του τότε είχε τιμηθεί από την πολιτεία με το Χρυσό Σταυρό Γεωργίου Α΄.

Η δικτατορία του ’67 ανακόπτει τη θεατρική του πορεία. Ο Βασίλης Διαμαντόπουλος αυτοεξορίζεται στο Παρίσι.

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα συνεργάστηκε κατ’ αρχήν με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και αργότερα με το «Θέατρο Σάτιρα» του Γιώργου Μιχαλακόπουλου, θέατρο στην ίδρυση του οποίου συμμετείχε και ο ίδιος. Οι δυο τους το 1972 γράφουν ιστορία με το τηλεοπτικό τους δίδυμο. Λουκάς ο Βασίλης Διαμαντόπουλος και Σόλων ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος, στην εκπληκτική τηλεοπτική σειρά «Εκείνος κι Εκείνος» με τα γεμάτα αντικαθεστωτικούς υπαινιγμούς κείμενα του Κώστα Μουρσελά.

Ένα χρόνο αργότερα οι δύο ηθοποιοί θα κάνουν μία ακόμα επιτυχία περιοδεύοντας στην Ελλάδα με την πολιτική επιθεώρηση «Ω, τι κόσμος, μπαμπά» του Κώστα Μουρσελά, σε μουσική του Βασίλη Δημητρίου, αλλά και το «Ας παίξουμε τους δολοφόνους» του Φάιφερ, τον «Συνεργό» του Ντίρενματ.

Τα επόμενα χρόνια εμπλουτίζει το προσωπικό «δραματολόγιο» με πρωταγωνιστικές εμφανίσεις σε μερικά ακόμα από τα σημαντικότερα έργα του παγκόσμιου ρεπερτορίου: «Ασήμαντος πόνος» του Πίντερ, «Σχολείο γυναικών» του Μολιέρου, «Σφήκες» του Αριστοφάνη, «Παραθεριστές» του Γκόρκυ, «Φοίνισσες» του Ευριπίδη με σκηνοθέτες τον Μίνωα Βολανάκη, τον Ντίνο Γιαννόπουλο, τον Γιώργο Μιχαηλίδη, τον Λεωνίδα Τριβιζά και άλλους. Θα παίξει τον Καρένιν στην «Άννα Καρένινα» που ανεβάζει η Κάτια Δανδουλάκη, θα ανεβάσει ο ίδιος στη Νίκαια το «Μίστερο μπούφο» του Ντάριο Φο, θα παίξει με την Κατερίνα Βασιλάκου «Δωδέκατη νύχτα» του Σαίξπηρ, με τον Ανδρέα Μπάρκουλη στο «Σλουθ» του Άντονι Σάφερ και θα είναι ο Αζντάκ στον «Κύκλο με την κιμωλία» του Μπρεχτ και ο Βολπόνε στην ομώνυμη κωμωδία του Μπεν Τζόνσον, που ανεβάζει ο Μίνως Βολανάκης.

Το 1993 ιδρύει το «Σύγχρονο Θέατρο» και ανεβάζει την «Ανάκριση» του Πέτερ Βάις. Εκεί έπαιξε και τον τελευταίο του ρόλο στο θέατρο. Είχε γράψει, επίσης, το θεατρικό «Οι καλικαντζαραίοι», που παρουσίασε το 1979 στον Λυκαβηττό.

Κινηματογράφος
«Μαρίνος Κοντάρας» του Τζαβέλλα, «Τελευταία αποστολή» του Τσιφόρου, «Νυχτερινή περιπέτεια» του Τερζάκη, «Η αρπαγή της Περσεφόνης» του Γρηγορίου, «Το αμαξάκι» του Ντίνου Δημόπουλου, «Ερωτικές ιστορίες» του Καψάσκη, «Ψηλά τα χέρια, Χίτλερ» του Μανθούλη και άλλες. Η τελευταία του κινηματογραφική εμφάνιση ήταν στην ταινία του Βασίλη Μπουντούρη «Μπίζνες στα Βαλκάνια».

Τηλεόραση
Εκτός από το «Εκείνος κι εκείνος», έπαιξε στις σειρές «Ο συμβολαιογράφος», «Χατζηεμμανουήλ», «Αλέξανδρος Δελμούζος», «Λαυρεωτικά» και άλλες και, το 1977, στην «Κλειδαρότρυπα» (σε δικό του σενάριο και σκηνοθεσία)και στη σειρά του Κώστα Κουτσομύτη «Η αγάπη άργησε μια μέρα».

Διδασκαλία
Δίδαξε υποκριτική από νέος στις δραματικές σχολές του «Θεάτρου Τέχνης» και του Εθνικού Θεάτρου, ενώ ίδρυσε και δική του δραματική σχολή, που λειτούργησε παράλληλα με το «Νέο Θέατρο». Το 1989 δημιούργησε το «Θεατρικό Εργαστήρι» και πιο πρόσφατα, τη δραματική σχολή «Ίασμος».

Άλλα στοιχεία
Υπήρξε ενεργό μέλος του ΣΕΗ και είχε αναπτύξει συνδικαλιστική και πολιτική δραστηριότητα στον χώρο του ΚΚΕ.

Πρώτη σύζυγός του ήταν η ηθοποιός και, κατόπιν, παραγωγός στο ραδιόφωνο Τώνια Καράλη, με την οποία είχε αποκτήσει μία κόρη και δεύτερη η ηθοποιός Μαρίνα Γεωργίου, με την οποία απόκτησε έναν γιο.

Πέθανε στα 79 του χρόνια από ανακοπή καρδιάς.



Ο Βασίλης Διαμαντόπουλος για τον ηθοποιό...
«Το όνειρο ενός ηθοποιού, σημαντικού ή ασήμαντου, δεν σταματά ποτέ. Αν ο ηθοποιός θέλει να ’ναι πραγματικά ηθοποιός αλλά και άνθρωπος, τα όνειρά του δεν πρέπει να σταματούν ποτέ. Ευτυχώς η ζωή, η φύση είναι απέραντες, δεν έχουν όρια. Διαφορετικά θα ’μασταν παγωμένοι, νεκροί. Αυτό μας γεμίζει ηδονές, εκπλήξεις. Γι’ αυτό πρέπει ν’ ανακαλύπτουμε διαρκώς. Στόχος του ηθοποιού δεν πρέπει να είναι η διάκριση. Πρέπει να γίνει καλύτερος από τον εαυτό του. Είμαι εναντίον της σύγκρισης. Να διακριθώ σημαίνει να ξεχωρίσω από τους άλλους. Εάν αυτό γίνει αυτοσκοπός είναι λάθος. Δεν πρέπει να προσπαθείς να γίνεις καλύτερος από τους άλλους. Θα πρέπει να γίνεις καλύτερος από τον εαυτό σου».

Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2011

Aliki Vougiouklaki VS Katy Perry - "I Kissed Aliki" , by Robin Skouteris (Χάλι Γκάλι)



Η ΑΞΕΧΑΣΤΗ ΚΑΙ ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΗ ΑΛΙΚΗ ΣΤΟ ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ! ΕΔΩ ΣΕ ΕΝΑ REMIX AΠΟ ΤΟ ROBIN SKOUTERIS!!

Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΝΘΙΜΟΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ ΕΚΠΡΟΣΩΠΕΙ ΕΠΑΞΙΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ ΣΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΤΕΡΕΩΜΑ! ΒΡΑΒΕΙΟ ΣΕΝΑΡΙΟΥ ΣΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΗΣ ΒΕΝΕΤΙΑΣ.

http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=2053225

Το βραβείο σεναρίου «Osella» για την ταινία «Αλπεις» απέσπασε ο Ελληνας σκηνοθέτης Γ. Λάνθιμος στην 68η Μόστρα της Βενετίας. Το σενάριο συνυπογράφουν ο σκηνοθέτης και ο Ευθύμης Φιλίππου.
«Πρόκειται για ένα πολύ σημαντικό επίτευγμα, ιδίως ενόψει των πολύ αντίξοων συνθηκών που έχει να αντιμετωπίσει κάθε ελληνική κινηματογραφική παραγωγή αυτή την περίοδο», δήλωσε ο υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού, Παύλος Γερουλάνος.
Ο κ. Γερουλάνος τόνισε ότι η διεθνής διάκριση των «Aλπεων» στη Βενετία αποδεικνύει για ακόμα μία φορά την αποφασιστικότητα των Ελλήνων δημιουργών να διακριθούν και να αρθρώσουν τον δικό τους λόγο στο διεθνές στερέωμα.
«Και μας κάνει να εντατικοποιήσουμε την προσπάθεια που αρχίσαμε, με τον καινούργιο νόμο για τον κινηματογράφο, να απελευθερώσουμε τις δημιουργικές δυνάμεις της χώρας και να διαμορφώσουμε τις αναγκαίες προϋποθέσεις ώστε η νέα γενιά Ελλήνων δημιουργών να μείνει και να δημιουργήσει στον τόπο της, αναδεικνύοντας με τη δουλειά και το ταλέντο της το πιο δυναμικό και εξωστρεφές πρόσωπο της σύγχρονης Ελλάδας», κατέληξε ο υπουργός.
Η ταινία «Aλπεις» θα κάνει πρεμιέρα στις ελληνικές αίθουσες στις 27 Οκτωβρίου.

Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2011

ΘΑΝΑΣΗΣ ΒΕΓΓΟΣ-ΠΡΟΦΙΛ


                                                      ΘΑΝΑΣΗΣ ΒΕΓΓΟΣ (1927-2011)

Γεννήθηκε στο Νέο Φάληρο το 1927 από το Βασίλη και της Ευδοκία Βέγγου. Ο πατέρας του Βέγγου είχε λάβει ενεργό μέρος στην αντίσταση κατά των Γερμανών και εργαζόταν ως υπάλληλος στο εργοστάσιο της Ηλεκτρικής Εταιρείας στο Φάληρο. Η οικογένεια ήρθε αντιμέτωπη με πολλά οικονομικά προβλήματα, καθώς... ο Βασίλης Βέγγος, εξαιτίας των κοινωνικών του φρονημάτων, εκδιώχθηκε από τη δουλειά του. Ανάλογες περιπέτειες γνώρισε και ο Θανάσης Βέγγος, ο οποίος βρέθηκε στη Μακρόνησο, από το 1948-1950. Η παραμονή του στην εξορία τον έφερε σε επαφή με τον σκηνοθέτη Νίκο Κούνδουρο. Η γνωριμία τους τον οδήγησε να πραγματοποιήσει την πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο, στην ταινία «Μαγική πόλις» (1954) του Κούνδουρου. Ο γνωστός σκηνοθέτης τον επέλεξε και για την επόμενη κινηματογραφική του επιτυχία, τον «Δράκο» (1956), στο πλευρό του Ντίνου Ηλιόπουλου. Ο Θανάσης Βέγγος αρχίζει στο εξής να παίζει μικρούς ρόλους, εργαζόμενος παράλληλα και ως φροντιστής στα πλατό. Συμμετέχει σε πολλές γνωστές επιτυχίες του ελληνικού κινηματογράφου: «Μανταλένα», «Ο Ηλίας του 16ου», «Ποτέ την Κυριακή», «Το κορίτσι με τα μαύρα» κ.α. Το πρώτο είδος που υπηρέτησε στο θέατρο ήταν η επιθεώρηση.

Μαζί με τον σκηνοθέτη Πάνο Γλυκοφρύδη άρχισε να τελειοποιεί τον υπερκινητικό χαρακτήρα που τον καθιέρωσε στη συνείδηση του ελληνικού κοινού ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις βρίσκεται και πίσω από την κάμερα στη θέση του σκηνοθέτη. Μια σειρά ταινιών όπως «Ψηλά τα χέρια Χίτλερ», «Μην είδατε τον Παναή», «Πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης» σημειώνουν μεγάλη επιτυχία. Στις σημαντικές συνεργασίες του συγκαταλέγεται κι εκείνη με τον σκηνοθέτη Ντίνο Κατσουρίδη: το 1971 η ταινία του Κατσουρίδη «Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση» τιμήθηκε το 1971 στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκηςενώ μαζί γύρισαν πολλές ακόμη δημοφιλείς ταινίες όπως «Ένας Βέγγος για όλες τις δουλειές» (1970), «Ο Θανάσης, η Ιουλιέττα και τα λουκάνικα» (1970), «Θανάση πάρε το όπλο σου» (1972), «Ο Θανάσης στη χώρα της σφαλιάρας» (1976) κ.α. Τη δεκαετία του ’90 συμμετείχε στις ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου («Το βλέμμα του Οδυσσέα» 1995) και του Παντελή Βούλγαρη «Ήσυχες μέρες του Αυγούστου» (1991). Συνολικά έχει παίξει σε περισσότερες από 120 ταινίες. Οι τελευταίες εμφανίσεις του στον κινηματογράφο ήταν στο «Ψυχή βαθιά» του Παντελή Βούλγαρη και στη νέα ταινία του Νίκου Τζίμα «Το πέταγμα του κύκνου».

Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2011

Ένα Blogg αφιερωμένο στον Έλληνα Ηθοποιό και ειδικότερα στη μνήμη του Καλού μας Ανθρώπου και πολύ μεγάλου ηθοποιού, Θανάση Βέγγου.